16 januari Vught
Vanmorgen werden wij op tijd met papa’s taxi weggebracht naar het startpunt van de Brabantse Meierij tocht. Het begon daar gelijk al met een feestje van herkenning. Wanneer je veel georganiseerde tochten loopt, leer je ook steeds meer mensen kennen. Om 10 minuten voor 9 werden we na een heel kort, bijna niet te verstaan praatje losgelaten en begon onze tocht van bijna 40km. We wandelden in colonne Vught uit en Het Bossche 
Broek in. We verlieten dit natuurgebied door een talud op te klunen en daarna via een limoengroen (ik vind het meer citroengeel) viaduct over de A2 richting Sint-Michielsgestel te gaan. Al snel doken we de bossen in en werd het lopen een ietsje moeilijker door opgevroren sneeuw en ijs maar dat maakt het alleen maar 
spannender. De tocht ging over smalle fietspaadjes over smalle dijkjes met hiernaast heel veel wielen op de plaatsen waar lang geleden dijkdoorbraken zijn geweest. Na 10 km. kwamen we aan bij de eerste doorlooppost waar we een beker warme erwtensoep kregen maar waar we helaas niet even konden plassen 
en zoals dat vaak bij vrouwen het probleem is, was dat toch eigenlijk wel nodig. Gelukkig was er een eindje verder lang de weg een picknickplaats waar we eerst maar eens een foto van ons zelf hebben gemaakt en daarna de bosjes, bij een crossbaantje, zijn in gedoken. Voor de stoere jongens was het toch nog te koud 
wat voor ons dus goed uitkwam. We liepen heel opgelucht weer verder naar Schijndel waar onze grote rustpost was, maar voordat we daar waren, liepen we 
door allerlei naamloze gehuchten en hadden we geen flauw idee waar we nu ergens rondbanjerden. Na Schijndel ging het langzamerhand weer richting Vught. Via het “Ommetje van Jo”, een paar hele smalle sneeuwpaadjes met rechts prikkeldraad en links water, liepen we voor de wind richting Gemonde. Dat werd ons tenminste voorgezegd want wij wisten het al weer niet meer. Hier kregen we nog een lekker kopje koffie en gingen we echt aan de laatste loodjes 
beginnen. Na 
een blik op de molen doken we een leuk paadje in wat naar de Dommel leidde en waar we via de brug overstaken. De sluis was opengezet en het water stortte onder onze voeten bruisend naar beneden. Aan de andere kant van de rivier liepen we verder naar de fruitpost waar we nog een fris mandarijntje kregen en toen begon een heel klein beetje de narigheid. 
De wreef van BB begon pijn te doen wat het wandelen er niet leuker op maakt. Na een paar keer de veters iets losser te hebben gedaan en de sok goed strak getrokken te hebben konden we toch nog stevig doorlopen. KB had ondertussen een zere knokkel bij haar grote teen en een klutsknie gekregen maar zeurde ook niet want dat helpt toch niet. Stoer wandelden we dus door. Omdat het laatste stukje weer door mooie landgoederen liep, hebben we ons daarop gefocust 
en deden we net of we niets voelden. 
Ik kwam nog langs m’n eigen optrekje maar ja, de eindstreep was nog niet helemaal in zicht. Als toegift liepen we nog 
langs kasteel Maurick en daarna was het nog maar een klein eindje terug naar het afmeldpunt. We hebben weer een geweldige dag gehad en volop genoten.
De tochten van WS78 zijn echt een aanrader voor iedereen die van avontuur houdt en graag 40km. loopt.